Jest dosłownie przesiąknięta absurdalnym humorem, tak bardzo, że prawie każdy jej fragment może śmieszyć. Może, ale jednak nie musi, po pewnym czasie czułem się kompletnie znudzony jej ciągła irracjonalnością i przytłoczony szybkimi zwrotami akcji. Czytając miewałem wrażenie, że autor próbuje na silę starać się być śmieszny. I tak po pewnym czasie coś, co na początku było zabawne, z biegiem czasu powoduje przesyt i znużenie.
Nie wiem jak Wy, ale ja nie lubię podkładanego śmiechu, który czasem słyszy się w komediach. Szczególnie go nie lubię, gdy żart mnie nie rozbawił. A takie uczucie często mi towarzyszyło podczas czytania "Autostopem przez galaktykę".
W rezultacie, z jednej strony dostajemy dowcipne dialogi i zabawne sytuacje, z drugiej bardzo banalną i mało interesującą fabułę. Po skończeniu całości miałem wręcz wrażenie, że najpierw wymyślone zostały żarty, a potem na szybko dopisana została do nich cała reszta.
W przeciwieństwie do Pamiętnika znalezionego w wannie, napisanego przez Stanisława Lema, trudno się doszukiwać elementów skłaniających do przemyśleń, czy zawiłej fabuły. Najwyraźniej książka ma śmieszyć... i nic ponadto.
Pozycja polecana dla fanów humoru angielskiego. Wpis dość krótki, bo mówiąc szczerze mnie nie zachwyciła, chociaż czytało się w miarę przyjemnie i czas który spędziłem na jej przeczytanie nie uznaje za stracony. Dowiedziałem się, jaka jest odpowiedź na ostateczne pytanie dotyczące życia, wszechświata i całej reszty ;)
Legendarna, kultowa, genialna? Niestety, dla mnie jedynie przeciętna.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz